Najlepszym sposobem na przebrnięcie przez ciężkie chwile jest medytacja. Wszystkie negatywne emocje pochodzą od wewnątrz, dlatego oczyszczenie siebie i swojej głowy daje natychmiastową ulgę. Nic nie pomaga mi bardziej od rozłożenia maty, wygodnej pozycji, relaksacyjnej muzyki w tle i obcowania samemu ze sobą i swoim ciałem zaglądając w najgłębsze zakamarki własnej duszy.

Najlepszym sposobem na przebrnięcie przez ciężkie chwile jest medytacja. Wszystkie negatywne emocje pochodzą od wewnątrz, dlatego oczyszczenie siebie i swojej głowy daje natychmiastową ulgę. Nic nie pomaga mi bardziej od rozłożenia maty, wygodnej pozycji, relaksacyjnej muzyki w tle i obcowania samemu ze sobą i swoim ciałem zaglądając w najgłębsze zakamarki własnej duszy.

Alkohol.

Alkohol.

Ja sięgam,po muzykę.Filmy,rozmowę i pisanie SMS.
To mi pozwala przetrwać.

Ja sięgam,po muzykę.Filmy,rozmowę i pisanie SMS.
To mi pozwala przetrwać.

W trudnych chwilach sięgam po nożyczki. To nietypowa reakcja ale skuteczna. Tne wszystko, niszcze a przy tym odreagowuje i się uspokajam. Ta destrukcja jest oczyszczajaca i przynosi spokoj. Ukojenie, które za sobą niesie radość z kolejnej potrzeby -udania się na zakupy w celu odkupienia sobie wszystkich zniszczonych rzeczy.

W trudnych chwilach sięgam po nożyczki. To nietypowa reakcja ale skuteczna. Tne wszystko, niszcze a przy tym odreagowuje i się uspokajam. Ta destrukcja jest oczyszczajaca i przynosi spokoj. Ukojenie, które za sobą niesie radość z kolejnej potrzeby -udania się na zakupy w celu odkupienia sobie wszystkich zniszczonych rzeczy.

Wychodząc z mieszkania czuję powitanie chłodu. Szybko zakładam opaskę na uszy, włączam ulubioną piosenkę i zaczynam od wolnego truchtu. Podczas biegu staram się skupić na głębokim oddechu. Widzę parę wydobywającą się z moich ust. Wbiegam na dość zatłoczoną ścieżkę, gdzie wszyscy jak najszybciej chcą dostać się do swoich domów, nie zauważając słonecznego popołudnia i tego jak przyjemny może być chłód wiejący po policzkach. Mimowolnie uśmiecham się, nie zważając na zaskoczone miny przechodniów. Przecież jeszcze pół roku temu nie mogłam wyjść z domu.
Po treningu zachodzę do malutkiej kawiarni, zamawiam to co zwykle i siadam przy małym stoliku z widokiem na główną ulicę. Czekając na moje zamówienie wyciągam szkicownik. Staram się przywołać twarze osób, których dzisiaj zobaczyłam na ulicy. Po chwili mój ołówek sam sunie po karce, tworząc jeden portret, w którym zawarci są wszyscy zapamiętani ludzie. To najbardziej kocham w rysowaniu - możemy stworzyć wszystko, co tylko chcemy. Kelnerka przynosi moje zamówienie, jak zwykle zamieniamy parę zdań. Popijam moją ulubioną kawę, spoglądając przez okno. I tak sobie siedzę, nie patrząc na upływający czas.
Wracając jak zwykle wymieniam uprzejmości z panią Kasią z kwiaciarni, wrzucam monetę dla pana Zbyszka, choć wiem, że kupi za to alkohol. Trudno, to jego życie.
Wybieram dłuższą drogę, mimo że mróz szczypie mnie w policzki i zaczyna się ściemniać. Ale chcę jeszcze nacieszyć się dniem. Nacieszyć się życiem. Tak dawno nie żyłam.

Wychodząc z mieszkania czuję powitanie chłodu. Szybko zakładam opaskę na uszy, włączam ulubioną piosenkę i zaczynam od wolnego truchtu. Podczas biegu staram się skupić na głębokim oddechu. Widzę parę wydobywającą się z moich ust. Wbiegam na dość zatłoczoną ścieżkę, gdzie wszyscy jak najszybciej chcą dostać się do swoich domów, nie zauważając słonecznego popołudnia i tego...

Tragedie jakie nas w życiu spotykają, momenty trudne w których czasem już nie widzimy wyjścia, zawsze potrzebują czasu i chwili przemyślenia. Ja tą chwilkę refleksji spędzam przy grobie mężczyzny znajdującym na samej górze cmentarza, obok małej brzózki i kapliczki. Widok stamtąd o każdej porze roku budzi we mnie różne emocje. Zimą czuję płatki śniegu przylepiające do rzęs które maskują łzy płynące po policzkach, latem wpatruje w zachód słońca i czuję jak moje ramiona oblewa ciemność, wiosną czuję zapach brzozy, który jest nadzwyczaj intensywny, jesienią zaś rozumiem moment przemijania który tak często w literaturze jest przemycany. To cmentarz, dał mi odpowiedź na wiele pytań, niejednokrotnie ukoił moje łzy i utulił swoją ciszą. Oswoił mnie z tym, że nic nie jest warte smutku, bo to jedno życie które ja mam muszę wykorzystać, bo innym nie było to dane. Z tym miejscem łącze nie tylko smutki ale i radości. Bo to moja oaza, gdzie czuję się bezpiecznie.

Tragedie jakie nas w życiu spotykają, momenty trudne w których czasem już nie widzimy wyjścia, zawsze potrzebują czasu i chwili przemyślenia. Ja tą chwilkę refleksji spędzam przy grobie mężczyzny znajdującym na samej górze cmentarza, obok małej brzózki i kapliczki. Widok stamtąd o każdej porze roku budzi we mnie różne emocje. Zimą czuję płatki śniegu przylepiające do rzęs...

Kiedy jestem w głębokim dołku i ani ulubiona piosenka, ani film nie pomagają- pozostaje tylko jedna możliwość: wtulić się w matczyne ramiona- najlepsza recepta. Nic mnie bardziej nie uspokaja niż miarowe uderzenia serca rodzicielki i ciepło jej rąk- wtedy zamieniam się w malutką dziewczynkę, odzyskuję poczucie bezpieczeństwa. Mama zawsze potrafi przywrócić na moją twarz szeroki uśmiech- i za to ją między innymi kocham...

Kiedy jestem w głębokim dołku i ani ulubiona piosenka, ani film nie pomagają- pozostaje tylko jedna możliwość: wtulić się w matczyne ramiona- najlepsza recepta. Nic mnie bardziej nie uspokaja niż miarowe uderzenia serca rodzicielki i ciepło jej rąk- wtedy zamieniam się w malutką dziewczynkę, odzyskuję poczucie bezpieczeństwa. Mama zawsze potrafi przywrócić na moją twarz...

Jeśli nie świat literacki, to stanowczo stawiam na czynności plastyczne! Dla mnie praca rękoma jest rozkoszą. Dotykanie oraz czucie różnorakiej faktury, czasem wywołuje u mnie ciarki... Wycinanie, składanie, klejenie, wyplatanie. Jak tu myśleć o zmartwieniach, jeśli w rękach masz kawałek papieru, z którego możesz zrobić tyle wspaniałych rzeczy?! Może być to mały element wyplatanki, kosza, pudełka, jakiejś ozdoby czy nawet podstawki pod kubek z naszą ulubioną zawartością. Godziny pracy i starań, potu i krwi, aby ostatecznie powstało nasze dzieło, z którego będziemy dumni... oraz będziemy mogli nacieszyć nim swoje oczy. Tak, to zdecydowanie moja "Chwila ukojenia".

Jeśli nie świat literacki, to stanowczo stawiam na czynności plastyczne! Dla mnie praca rękoma jest rozkoszą. Dotykanie oraz czucie różnorakiej faktury, czasem wywołuje u mnie ciarki... Wycinanie, składanie, klejenie, wyplatanie. Jak tu myśleć o zmartwieniach, jeśli w rękach masz kawałek papieru, z którego możesz zrobić tyle wspaniałych rzeczy?! Może być to mały element...

Muszę funkcjonować normalnie. Żyć dalej. Tylko jak, do cholery?!
Mój sposób to nie myśleć. Podążać za rutyną dnia codziennego. Wiesz, że musisz coś zrobić, bo robisz to co dnia. Nie zastanawiasz się nad tym. Nie myślisz o tym. Wstajesz z łóżka i idziesz do łazienki, ubierasz się, jesz śniadanie i wychodzisz. Gdzie? Tam gdzie zawsze. Do szkoły, pracy, po zakupy. Wszystko to robisz automatycznie bez zastanowienia i starasz się nie dopuścić do siebie żadnej niechcianej i zdradliwej myśli. Przetrwać kolejny dzień bez napadu paniki, lęku, czy wielkiej fali bólu i nieszczęścia, która mogłaby sparaliżować rutynowe działania. Robisz to co zwykle i starasz się nie dać po sobie poznać jak bardzo cierpisz, oni i tak to wiedzą. Funkcjonujesz i modlisz się, że z czasem rany się zabliźnią i w końcu będziesz w stanie szczerze się uśmiechnąć. Nawet jeżeli teraz jest to niemożliwe i zbyt surrealistyczne. Brniesz w życie dalej, a kiedy będzie to możliwe znów postarasz się żyć, a nie tylko egzystować i funkcjonować, po to by nie myśleć. Bo tak naprawdę sposobem nie jest „nie myśleć”, sposobem jest zająć umysł czymś, by nie pozwolić mu myśleć. W nocy zastanawiaj się nad tym co zjeść następnego dnia, czy odrobiłeś zadanie domowe, albo czy szef będzie zadowolony z raportu. Tylko nie myśleć o tym co się stało.

Muszę funkcjonować normalnie. Żyć dalej. Tylko jak, do cholery?!
Mój sposób to nie myśleć. Podążać za rutyną dnia codziennego. Wiesz, że musisz coś zrobić, bo robisz to co dnia. Nie zastanawiasz się nad tym. Nie myślisz o tym. Wstajesz z łóżka i idziesz do łazienki, ubierasz się, jesz śniadanie i wychodzisz. Gdzie? Tam gdzie zawsze. Do szkoły, pracy, po zakupy. Wszystko to...